Georges Bataille

1897’de Fransa Billom’da doğdu, 1962’de Orléans’da öldü. Genç yaşta gizemciliğe eğilim gösterdi; Hegel, Nietzsche ve Heidegger’den etkilendi ve kısa bir süre gerçeküstücülüğe yöneldi. Documents (1928), Acéphale (1937), Critique (1936) adlı dergileri çıkardı; “Collège de sociologie”nin çalışmalarını yönetti (1937-1939). Sanat ve edebiyat (Lascaux, ou la Naissance de l’art [Lascaux ya da Sanatın Doğuşu], 1955; Edebiyat ve Kötülük [la Littérature et le mal, 1957]) ile bunların toplum ve sanatçıyla olan ilişkileri üstüne düşünceleri onu şu sonuca götürdü: Sanatçı aslında bir çilekeştir fakat ters yönde işleyen bu çile, insanı bütün nimetlerden el çekmeye değil, tam tersine bütün yasakları, özellikle de iki büyük yasağı, yani şehveti ve ölümü aşmaya götürür.
Bu yasaklardan birincisi olan şehveti şu kitaplarında ele aldı: Gözün Öyküsü (l’Histoire de l’œil), 1928; Anus solaire (Güneş Anüs), 1931; Madame Edwarda, 1941; Rahip C. (l’Abbé C.), 1950; Göğün Mavisi (le Bleu du ciel), 1957; Erotizm (l’Érotisme), 1957. Ölümü incelediği kitabı ise Eros’un Gözyaşları (Les larmes d’Éros), 1961; bu sanat anlayışında, zevk ile “katlanılmaz”ın birleştiği her an, bir iç deneyimin varabileceği son ve tek noktadır bu alandaki kitapları da şunlardır: İç Deney (l’Expérience intérieure), 1943; Lanetli Pay (la Part maudite), 1949.
Tüm eserleri 1972’de Foucault’un da desteğiyle basıldı. Bataille, siyasal kimliğiyle de ön saflarda yer aldı; 1935 yılında Halk Cephesi döneminde devrimci aydınlarla oluşan bir Karşı Saldırı” grubu oluşturdu. Grupta dönemin ünlü yazarları André Breton, Paul Eluard, Maurice Heine, Pierre Klossowski, Benjamin Péret de yer alıyordu. Faşistlerin Nietzsche’yi yanlış yorumladıklarını ve bozduklarını ortaya koydu. Bütün çalışmalarında psikanaliz ve diyalektik materyalizmin yöntemlerinden yararlandı.